Maar een schoolgebouw is uiteraard meer dan stenen en muren. Een schoolgebouw ademt emotie. Hier groeiden generaties jongeren op. Alle jongens, en later ook meisjes, die door de groene poort binnentraden, onzeker en verlegen, verlieten de school zes jaar later, klaar om de wereld te veroveren. De foto’s van Tomas Gheys, oud-leerling en kleinzoon van directeur Maurice Gheys, vervullen ons van nostalgie.
Op deze foto’s is het afscheid een feit. Het leven in het oude gebouw is definitief voorbij. Toch is de tristesse van de foto’s ook een vorm van schoonheid. De schoonheid van verlaten gebouwen, de schoonheid van verval, vaag als herinneringen, scherp als herinneringen.