Vaak gaat het om datgene wat de maatschappij liever verborgen houdt, waar men bij voorkeur het hoofd van afwendt. Haar onderwerpen worden compleet geïsoleerd en zonder franjes weergegeven, geheel zonder decorum. Heel vaak draait het om pijn en eenzaamheid. Om bizarre schoonheid eigenlijk waar we blind voor geworden zijn. Maar onder de toetsen van olieverf vinden we ook met regelmaat humor en zelfspot. Schijnbaar moeiteloos smeedt ze uitersten tot een symbiose. En hoewel ze alle franje overboord gooit en altijd alleen maar de kern voor ogen houdt, kijk je steeds naar ogenschijnlijk sfeervolle, oogstrelende taferelen. Je ziet schoonheid, maar wie wat langer en met een meer indringende blik kijkt – de schone schijn voorbij – ervaart ook de pijn die ze met verf vorm heeft gegeven. Het is deze combinatie die haar werk zo uniek maakt.
Het laatste station van de wereld
€17.95Emile Van Doren (1865-1949) was een landschapsschilder, zijn leven lang. Hij schilderde aan de Belgische kust, in Brugge en in Zeeland, in de groene rand rond Brussel en aan de Schelde. Maar hij is vooral bekend als onvermoeibaar schilder van de Kempen.
Dit boek voor jong en oud van Ingrid Godon en Paul Verrept verschijnt naar aanleiding van de tentoonstelling Emile Van Doren. De schilder en zijn landschap in C-Mine Genk (15 april 2015 – 13 juni 2015).